មិនថាយើងចូលចិត្តវា ឬអត់នោះទេ ស្មាតហ្វូនបានក្លាយជារឿងធម្មតានៅក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់យើង ហើយដូចឧបករណ៍ផ្សេងទៀតដែរ វាមានគុណសម្បត្តិ និងគុណវិបត្តិដែលអាចគ្រប់គ្រងបានច្រើនជាងដោយមនុស្សពេញវ័យ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលវាមកដល់កុមារ នោះជាខុសគ្នា ហើយត្រូវមានការចូលរួមច្រើនពីឪពុកម្តាយ។
ការប្រើប្រាស់ស្មាតហ្វូន និងឧបករណ៍អេឡិចត្រូនិកហួសប្រមាណនៅក្នុងប្រទេសម៉ុងហ្គោលីបានធ្វើឱ្យកុមារជាច្រើនញៀន ដែលប៉ះពាល់ដល់អាកប្បកិរិយា និងរបៀបរស់នៅរបស់ពួកគេ ការកើនឡើងតម្រូវការផ្នែកថែទាំសុខភាព និងការបណ្តាលឱ្យមានការថយចុះនៃទំនាក់ទំនងគ្រួសារ និងសង្គមរបស់កុមារ។
លោក B.Bayarmaa នាយករងនៃមជ្ឈមណ្ឌលជាតិសុខភាពផ្លូវចិត្តបានមានប្រសាសន៍ថា មជ្ឈមណ្ឌលនេះមានការកើនឡើងគួរឱ្យកត់សម្គាល់នៃចំនួនអ្នកជំងឺចូលមកក្នុងប៉ុន្មានឆ្នាំនេះ ដោយមានកុមារប្រហែល 90-100 នាក់ចូលមកមជ្ឈមណ្ឌលជាតិសុខភាពផ្លូវចិត្តក្នុងមួយឆ្នាំ កើនឡើងពី 3 ទៅ 4 នាក់ក្នុងឆ្នាំ 2000។ យោងទៅតាម B.Bayarmaa ហេតុផលសំខាន់សម្រាប់ការទាក់ទាញកុមារឱ្យប្រើអ៊ីនធឺណិត និងកម្មវិធីទូរស័ព្ទ ហេតុដូច្នេះហើយការញៀននឹងបច្ចេកវិទ្យាគឺការផ្លាស់ប្តូរទៅតាមការអប់រំតាមអ៊ីនធឺណិត និងតម្រូវការក្នុងការប្រើប្រាស់ទូរស័ព្ទរបស់កុមារ។
ខណៈពេលដែលគ្រួសារមួយចំនួនយល់ថា ជីវិតដ៏មមាញឹករបស់ពួកគេកំពុងធ្វើឱ្យពួកគេឃ្លាតឆ្ងាយពីកូន ដែលជំរុញឱ្យកូនៗប្រើប្រាស់ស្មាតហ្វូនញឹកញាប់ជាងមុន ដោយសារតែខ្វះការត្រួតត្រា ដែលអាចឈានទៅដល់ការញៀនថា “យើងមានកូនពីរនាក់ហើយ ពេលប្តីខ្ញុំទៅចេញទៅធ្វើការ យើងទុកគេឱ្យនៅជាមួយឪពុកម្តាយពួកខ្ញុំ គេប្រើទូរស័ព្ទជាប្រចាំពេលគេនៅ ទីនោះឬនៅផ្ទះ ពេលណាដែលយើងមិនឱ្យគេមើលទូរស័ព្ទ គេខឹង ហើយអារម្មណ៍របស់គេមិនស្ថិតស្ថេរ ភ្នែកក៏ធ្លាក់ចុះដុនដាបដែរ ព្រោះតែពួកគេមើលទូរស័ព្ទជាប់ជានិច្ច។” តាមសម្តីរបស់ពលរដ្ឋម្នាក់ឈ្មោះ S.Chuluunchimeg។
ម៉្យាងវិញទៀត គ្រួសារមួយចំនួនយល់ថា ថ្វីត្បិតតែអត្ថប្រយោជន៍នៃស្មាតហ្វូនក្នុងការបង្រៀនកូនរបស់ពួកគេឱ្យស្គាល់ភាសា និងវប្បធម៌ថ្មីក៏ដោយ ប៉ុន្តែវាក៏បង្កប់នូវផលប៉ះពាល់អវិជ្ជមានដែលធ្វើឱ្យមានការបាត់បង់ការយល់ដឹងពីភាសាកំណើត ហើយអាចឈានទៅជាបញ្ហាក្នុងការនិយាយស្តីសម្រាប់កុមារមួយចំនួន។ ពលរដ្ឋម៉ុងហ្គោលីម្នាក់ឈ្មោះ J.Munkhtsetseg និយាយថា “នៅពេលដែលក្មេងៗព្យាយាមរកគំនូរជីវចលដើម្បីមើលដោយខ្លួនឯង ពួកគេតែងតែមើលជាភាសាបរទេស។ ជាឧទាហរណ៍ ក្មេងអាយុបួនឆ្នាំចេះអក្សរអង់គ្លេស ជួនកាលស្គាល់សូម្បីតែឈ្មោះសត្វ វាមានអត្ថប្រយោជន៍ក្នុងការរៀនភាសា ប៉ុន្តែម្យ៉ាងវិញទៀត វាអាចមានបញ្ហាជាច្រើនក្នុងការនិយាយស្តី រហូតដល់មិនអាច និយាយភាសាកំណើតខ្លួនឯងបានល្អ។ ខ្ញុំគិតថា ជាពិសេសមនុស្សជំនាន់ក្រោយកំពុងធ្វើឲ្យកូនៗញៀននឹងអេក្រង់ទូរស័ព្ទ ដោយការចេញទៅធ្វើការ។ កូនរបស់ខ្ញុំក៏ញៀននឹងអេក្រង់ទូរស័ព្ទដែរ ព្រោះយើងមិនអាចចំណាយពេលឱ្យបានគ្រប់គ្រាន់ជាមួយគាត់”។
